شهر من صوفیان

قوغورما باسیرماخ

از آنجایی که در زمان سابق مردم مصرف کننده­ی تولیدات خود بودند، خانواده­ها دو سه عدد گوسفند را در فصل تابستان برای پرورش دادن آنها خریده در فصل پاییز سر می­بریدند.

پس از سر بریدن، گوشت و دنبه­ی گوسفند را در اندازه­های مشخص تکه تکه می­کردند، آنگاه تکه­های دنبه را حرارت داده به روغن تبدیل می­کردند. تکه­های گوشت را داخل همان روغن بر آمده از دنبه­ی گوسفند سرخ کرده، داخل ظروف سفال که مخصوص نگهداری گوشت سرخ شده بود می­ریختند. سپس روغن به عمل آمده را بر روی گوشتهای سرخ شده (که به قیله تبدیل شده­اند) ریخته و ظرف سفال را پر می­کردند. با این کنش گوشت بدون اینکه فاسد شود ماه ها قابل استفاده بود.

در سایه مراسم قوغورما باسیرماخ دو نوع خوردنی لذیذی درست می­شد که یکی (جیزلی) بود و آن دیگری (اشکنه). جیزلی به تکه های دنبه­ای گفته می­شد که پس از خارج شدن روغن باقی می­ماند و اشکنه به آبی گفته می­شد که از حرارت گوشت و روغن بر جای مانده بود.